Szpital z szampanem do łóżka

Alicja TROJANOWSKA

Francja dysponuje jednym z najlepszych systemów zdrowotnych na świecie. Stworzenie tutejszego narodowego funduszu zdrowia (Sécurité Sociale) przypisuje się generałowi de Gaulle, bo powstał on w październiku 1945 roku.

Duma Francuzów

Jednakże jest ono dziełem głównie Komitetu Sił Oporu, czyli Conseil National de la Resistance (tzw. CNR) ze szczególnym uwzględnieniem trzech ojców. Byli nimi: Pierre Laroque - pierwszy dyrektor generalny, a wcześniej współpracownik gabinetu ministra pracy pierwszego rządu Vichy zwolnionego za żydowskie pochodzenie, Alexandre Parodi i Ambroise Croizat, dwóch następujących po sobie kolejnych ministrów pracy.

Laroque dołączył do de Gaulle’a w Anglii w 1941 roku. (Pamiętajmy, że we Francji w ruchu oporu walczyło aktywnie około 2-3 procent Francuzów, co wydaje się śmiesznie mało w porównaniu z polskim ruchem oporu w czasie drugiej wojny światowej.) Laroque, adwokat, powrócił do Francji przez Normandię w czerwcu 1944 roku. Razem z de Gaulle’em. I został jego pierwszym ministrem pracy. Parodi dowodził ruchem oporu wewnątrz samej Francji. Uczestniczył w powstaniu paryskim i tutaj powitał de Gaulle'a. Obejmujący po nim urząd Croizat był syndykalistą i członkiem francuskiej partii komunistycznej. Oraz trzykrotnie mianowanym ministrem pracy między 1945 a 1947 r. (Po tym roku wszyscy komuniści opuścili rząd de Gaulle’a). Człowiekiem skazanym przez francuski sąd w marcu 1941 roku. Typem, który przeszedł przez 14 rożnych więzień, aby wylądować na robotach przymusowych w Algierze wyzwolonym przez aliantów 5 lutego 1945 r. Od listopada 1945 do maja 1947 wprowadził w życie nowoczesne dzieło, z którego każdy Francuz jest dumny.

System prawie idealny

Od tej pory francuski system ubezpieczeniowy jest powszechny i obejmuje obowiązkowo wszystkich obywateli oraz pracowników i ich rodziny (nawet cudzoziemskich) na terenie kraju. Konsekwencja? Nie uświadczy się we francuskiej telewizji apeli o pomoc finansową w leczeniu ciężko chorych dzieci. Tu panuje jedna zasada: im cięższa choroba, tym lepsza opieka medyczna objęta zwrotem kosztów. Gdy choroba jest przewlekła i wymaga leczenia do końca życia, to wizyty u lekarza oraz lekarstwa na recepty są zupełnie darmowe. Wystarczy mieć „zieloną kartę" ubezpieczeniową, tzw. Vitale. I receptę.

W każdym innym wypadku płaci się za wizytę. A potem obowiązkowe ubezpieczenie zwraca 70 proc. poniesionych kosztów, a resztę dopłaca tzw. Mutuelle, czyli prywatne, nieobowiązkowe, fakultatywne, dodatkowe ubezpieczenie, w którego kosztach (od czasu prezydentury Macrona) uczestniczy też częściowo pracodawca.

Może to wszystko wygląda skomplikowanie, ale na wzór całej maszyny administracyjnej we Francji - raz puszczone w ruch - działa bez zarzutu. Do tego stopnia, że nawet Francuzi mieszkający za granicą wracają regularnie do kraju, aby się leczyć. Utrzymują tu puste mieszkania, aby nie stracić do nich praw. Wszyscy są tutaj bardzo przywiązani do świętej Securité Sociale, pomimo że jest deficytowa. Wiadomo - leczenie kosztuje. Ale zdrowie obywatela jest bezcenne. I o tym państwo francuskie wie. I to (jeszcze) chroni pomimo horrendalnych kosztów oraz ataków tutejszego kapitału. Bo zdrowotne ubezpieczenie francuskie utrzymuje się ze zwykłych składek. Nie tylko pracowniczych. Także tych płaconych przez pracodawcę. I to bardzo wysokich. Co podraża zdecydowanie koszty pracy i wytworzonych produktów.

Każdy pacjent ma takie same prawo do leczenia w szpitalu jak w prywatnej klinice. Jednak w tej ostatniej lepiej mieć dobrą „Mutuelle", czyli dodatkowe, prywatne ubezpieczenie zdrowotne, bo lekarze często tu praktykują zawyżane taryfy niezwracane przez „zwykłe" ubezpieczenie. Warto wiedzieć, że ceny wszystkich aktów medycznych są ustalone przez obowiązkowe ubezpieczenie. Ale nikt nikomu nie zabrania ich zawyżać, jeśli znajdują się pacjenci, którzy chcą takowe płacić. Zdarza się to szczególnie lekarzom specjalistom. I