Księstwo Cieszyńskie – Śląsk Cieszyński

Przy granicy z Czechami jest region godny poznania. Region, który przez wieki pozostawał poza granicami Polski, a którego autochtoniczni mieszkańcy nie zatracili mowy ojczystej i wielokrotnie udowadniali, że czują się Polakami. Regionem tym jest Śląsk Cieszyński, od Wielkopolski odległy, a w działaniu i w staraniach o zachowanie polskości bardzo podobny.

Dzisiejszy Śląsk Cieszyński wywodzi się z Księstwa Cieszyńskiego powstałego w 1290 roku w wyniku podziału piastowskiego Księstwa Opolsko-Raciborskiego. Władca tego księstwa Władysław Opolski podzielił je między synów. Najstarszy z nich, Mieszko otrzymał ziemię położoną pomiędzy Księstwem Krakowskim i Morawami, ograniczoną od wschodu rzeką Białą, a od zachodu rzeką Ostrawicą. Stolicą księstwa zostaje Cieszyn. Mieszko stał się protoplastą linii Piastów Cieszyńskich, która władała księstwem do 1653 roku. Okres, w którym powstało Księstwo Cieszyńskie, charakteryzuje się postępującym rozdrobnieniem piastowskiego Śląska. Powstające księstewka (na przełomie XIII i XIV wieku jest ich 17) są słabe i wzajemnie z sobą rywalizują - często krwawo. Nie dziwi więc, że ich władcy poszukują suwerenów, którzy mogliby je ochronić w przypadku najazdu wrogów. Na pomoc z polskiej strony nie mogli liczyć. Zarówno król Władysław Łokietek, jak i Kazimierz Wielki w swych planach politycznych traktowali Śląsk jako kartę przetargową w